The Smokey Lonesome (US) tiltle: Desert Run music: Country Rock 'n Roll release date: june 28, 2024 promotion: KG Music Press info artist: The Smokey Lonesome © Rootsville 2024

The Smokey Lonesome trapt deuntjes af met de klank van country en de voortstuwende kracht van rock-'n-roll. Hun uitgeklede geluid wordt gemaakt door Dave Porter op lead- en slaggitaar en Natalie Fratino op percussief gespeelde stand-up bas. Ze zingen allebei en bepalen het ritme met het samenspel dat ze gedurende 16 jaar samen hebben opgebouwd.

Desert Run is de eerste opname van The Smokey Lonesome. Alle nummers zijn geschreven door Porter en Fratino, behalve “Frontera” waarop ze hulp kregen van vrienden Rodrick Smith en Rick Willson. Het album is in eigen beheer geproduceerd en opgenomen in de Sonic Boom Room in Venetië, CA, die eigendom is van en wordt geëxploiteerd door Kevin Jarvis, een ingenieur, producer en bekende drummer (Brian Wilson, Lucinda Williams, Grant Lee Buffalo). Jarvis nam het nummer 'Arid Blues' op, hielp met de productie en speelde kitdrums, met extra percussie op 'Frontera' en 'Mojave'. 'Ben Vaughn stelde ons opnieuw voor aan Kevin', legde Porter uit. 'Ik vroeg Ben naar ideeën en wat we met deze plaat moesten doen. Het was leuk om met hen beiden samen te komen en te praten over wat we hoopten te doen met de opname van de muziek. Het bracht de boel op gang met een goede sfeer.

Het duo zocht Dennis Fetchet op om viool te spelen op het album. Fetchet is al tientallen jaren een veteraan van de dagelijkse bluegrass-optredens in Knotts Berry Farm en Disneyland, en lid van de band van de overleden Amerikaanse singer-songwriter Hoyt Axton. “We waren eindelijk in staat om Dennis Fetchet op te sporen”, zei Porter. “We konden hem een ​​tijdje niet vinden omdat hij niet langer de wekelijkse bluegrass-shows deed. Ik hou van wat hij speelt op ‘Sleep Cowgirl’ en ‘Mojave’. Hij kwam door zoals hij altijd live deed, echt origineel en geweldig klinkend spul, en was in staat om een ​​mystieke sfeer aan die nummers te geven met wat humor en ook een beetje pijn.

De nummers zijn, zoals gezegd, geïnspireerd door de woestijn van Zuid-Californië. “Er is een breed scala aan activiteiten, zowel reëel als ingebeeld”, meent Porter. “Hopelijk kun je die soms desolate en soms eenzame onmetelijkheid en een beetje magie en schoonheid van de woestijn horen. Niet alleen in de teksten, maar ook in de muziek.”
De EP trapt af met het grungy “Frontera”, dat schrijfhulp kreeg van vrienden. “Natalie is schilder en we kwamen samen met een aantal van haar vrienden uit de kunstscene. Ze hadden een gitaar en ukelele en voor de lol stelde ik voor om ter plekke een liedje te schrijven. Ik gooide er wat spullen in, we bedachten wat akkoordwisselingen en Rick en Rod kwamen met een paar poëtische road stories. Ik gooide er ook wat woorden in, en toen nam ik het liedje mee naar huis en leefde er een tijdje mee. Natalie hielp de muziek vorm te geven en het werd een verhaal over een overnachting in Tijuana.”

‘Sleep Cowgirl’ wordt gezongen door Fratino, wier zang doet denken aan Sally Timms, de honinggestemde zangeres uit de Mekons. “Desert Run” is een eigenzinnige ballad over tegenslagen, gezongen door Porter. “In de studio onderging het enkele veranderingen ten opzichte van de manier waarop we het hadden uitgevoerd, omdat we het meestal helemaal elektrisch spelen, en een beetje opgepompt en rockend, wat we nog steeds doen, maar in de studio dacht ik dat het cool zou zijn om combineer het schommelen met een akoestische lezing. We hebben Natalie op een accordeon laten spelen, wat de boel voortstuwt en wat humor toevoegt.”

Het bedachtzame en rustige ‘Arid Blues’ gaat over een vriend die uiteindelijk een einde aan zijn leven maakte. “Op de opname hoor je Natalie echt de stand-up bas spelen. Het is een van mijn favoriete geluiden op het album.” “Mojave” sluit de boel af. “De woorden zijn geschreven in één nacht toen Natalie en ik logeerden in een tentachtige structuur, een glamping-ding, in Nipton, Californië. Het ligt in de Mojave, vlak voordat de 15 Nevada binnenrijdt. De muziek en de woorden kwamen samen en hebben het gevoel van de woestijn.”

Porter zei dat het grootste verhaal over de instrumentatie op dit album niet het gebruik van een drumstel was. “Het plan was om de muziek live op te nemen, in ieder geval de drums, bas, slaggitaar en gitaarriffs. Toen de opnamedatum naderde, namen we afscheid van de drummer vanwege planningsproblemen. De opnamedagen stonden al vast, dus daar moesten we mee verder. Een vriendin adviseerde om flexibel te zijn en te overwegen wat Natalie en ik als duo deden.” Fratino heeft Braziliaanse percussie gestudeerd en is goed met andere percussie-instrumenten. “We begonnen te plannen wat ze als ritme kon opbouwen, in plaats van een drumstel bij elk nummer. Het was een hele klus om het op die manier te veranderen, maar het leverde uiteindelijk iets uniekers op dan we dachten te gaan doen.”

Fratino bedacht de term ‘garageland’ om hun geluid te beschrijven. “Het is een versie van countryrock, countryrock van na de 20e eeuw, toen de mensen die het maakten ook punk en alternatieve rock hadden gehoord. Het gaat absoluut niet in de richting van de verfijning van veel hetero country, misschien zouden we daar niet eens kunnen komen als we dat zouden willen. Het is een beetje ruw aan de randen. Ik zou ons omschrijven als rock-’n-roll-mensen uit Zuid-Californië